Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ

Του Σήφη Φανουράκη*

 

Μετά τις εκλογές του Ιουλίου 2019 άρχισε να εφαρμόζεται η γνωστή στρατηγική της έντασης η οποία ανέκαθεν  κατέληγε στην ενοχοποίηση της αριστερής και δημοκρατικής παράταξης και στην καταπάτηση κάθε δημοκρατικού θεσμού.

Από την αρχή, ο Υπουργός Χρυσοχοΐδης χωρίς περιστροφές ξεκίνησε τα πογκρόμ κατά των Εξαρχείων και γενικά κατά των Πανεπιστημίων και των φοιτητών.

Ως γνήσιος εκφραστής  μιας «εξαρτημένης νεοφιλελεύθερης οικονομικής ελίτ», ανέσυρε τις στρατηγικές της έντασης, της βίας και της καταστολής.

Με αυτή την στρατηγική η κυβέρνηση της Ν.Δ., στην οποία ηγεμονεύει το ακροδεξιό αφήγημα προσπαθεί, τώρα και δυο σχεδόν χρόνια, να θωρακίσει νομοθετικά το κράτος με ένα αντιδημοκρατικό νομοθετικό πλαίσιο κάνοντας ταυτόχρονα και «μπίζνες» στα νεοφιλελεύθερα πλαίσια τύπου Φρίντμαν.

Η επιβολή της κατασταλτικής πολιτικής και της στρατηγικής της έντασης έρχεται ακριβώς να πλαισιώσει την σημερινή πανδημία.

Το νέο ιδεολόγημα της στρατηγικής είναι αυτό που πρόσφατα δήλωσε στο ΣΚΑΙ Ο Πρωθυπουργός : «Όταν έχεις μεγάλες κρίσεις οφείλεις να τις εκμεταλλευτείς για να κάνεις μεγάλες αλλαγές. Και έχω πρόθεση να κάνουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές στην πατρίδα μας». 

Έτσι η πανδημία αποτελεί πλέον τη μεγάλη κρίση που η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται για να εφαρμόσει το νεοφιλελεύθερο οικονομικό αφήγημά της, σε μια οικονομία σε βαθιά ύφεση.

Ταυτόχρονα όμως έχει ανάγκη επιβολής  ενός αυταρχικού κράτους και ήδη από τις πρώτες ημέρες που έγινε κυβέρνηση, στα πλαίσια πάντα του «ακροδεξιού προγράμματός της έχει αρχίσει, η «απογείωση» της στρατηγική της έντασης όπως αυτή της δεκαετίας του΄70 στην Ευρώπη.

Ουσιαστικά, είναι μια τακτική που επιδιώκει να διαιρέσει, να χειραγωγήσει και να ελέγξει την κοινή γνώμη με το φόβο, την προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση και τον ψυχολογικό πόλεμο, προβοκατόρων και των ΜΜΕ, κυρίως για να καθοδηγήσει την πολιτική της χώρας.

Ο σκοπός άμεσα ή έμμεσα μιας τέτοιας  στρατηγικής είναι και η ποινικοποίηση των «διαμαρτυριών» και της οποιαδήποτε λαϊκής διεκδίκησης. Διότι μια κοινωνία των πολιτών ανήσυχη και φοβισμένη, είναι μια κοινωνία με το κεφάλι σκυμμένο και πιο πρόθυμη να αποδεχθεί τις πολιτικές που προωθεί η άρχουσα τάξη, στο όνομα πάντα της «σωτηρίας από την πανδημία».

Σε συνθήκες κρίσης, φόβου και ανασφάλειας τα μικροαστικά στρώματα συνήθως στρέφονται  προς την ακροδεξιά για να αμυνθούν στις πιέσεις που δέχονται από μια οικονομική κρίση. Βέβαια η ακροδεξιά ως γνωστόν έχει «μετοικήσει» στη Ν.Δ.   

Είναι σαφές ότι, η πανδημία τώρα και ένα χρόνο δημιουργεί συνθήκες κύρια οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής κατάρρευσης.

Σε στιγμές κρίσεων οι άνθρωποι φροντίζουν καταρχήν τις καθημερινές ανάγκες για να επιβιώσουν και επίσης εμπιστεύονται περισσότερο εκείνους που κατέχουν την εξουσία. Την ώρα της κρίσης δεν προσέχουν όσο πρέπει τα παιχνίδια της εξουσίας, η οποία προωθεί πολιτικές πόλωσης του πλούτου.

Η παρούσα  κρίση μας βοηθά να  ανακαλύψουμε ρεαλιστικά πώς είμαστε συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, ενώ το βάρβαρο οικονομικό σύστημα επιδιώκει να μας το αποκρύπτει επιμελώς και να μας ωθεί στον ατομικισμό.

Άρα αν δεν φροντίσουμε το δημόσιο σύστημα υγείας και δεν έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας, είμαστε ευάλωτοι και έρμαια αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης.

Και όπως λέει και ο Άγκαμπεν : «Το κύμα πανικού που έχει παραλύσει τις  χώρες, δείχνει καθαρά ότι, η κοινωνία μας δεν πιστεύει πια σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την γυμνή ζωή[…] ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, αλλά προκαλεί την εμφάνιση διάφορων πραγμάτων που ο καθένας υποκρίνεται ότι δεν βλέπει».

Πάνω σε αυτό το φόβο επενδύει η κυβέρνηση και  εφαρμόζει την ένταση και την καταστολή. Ανασύρει παλιά αφηγήματα περί τρομοκρατίας και ανυπακοής  και στοχοποιεί  τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και γενικά οποιονδήποτε αμφισβητεί την πολιτική διαχείρισης της πανδημίας.

Ουσιαστικά όμως στοχοποιεί τους φοιτητές και τη νεολαία, ψηφίζοντας νόμους κατάλυσης του ακαδημαϊκού ασύλου, θεσπίζοντας πανεπιστημιακή αστυνομία,  Λατινοαμερικάνικου μοντέλου.

Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη εφαρμόζει τις πρακτικές που εφάρμοσε ο πρώην Υπουργός Εσωτερικών Ιταλίας την περίοδο 77-80, ο μετέπειτα Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Φ. Κοσσίγκα.

Σε  μια συνέντευξή  του το 2008  με   γλαφυρό  τρόπο   «συμβουλεύει»    τον    τότε    Υπουργό Εσωτερικών:  […] Εδώ  που  φτάσατε,  Υπουργέ  μου    θα    έπρεπε   να   κάνετε  ότι   εγώ  όταν ήμουν Υπουργός Εσωτερικών.

Καταρχήν, να μην πειράξετε τους μαθητές του Γυμνάσιου. φαντάζεστε τι θα συμβεί αν ένα δεκάχρονο παιδί σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά ;

Τους φοιτητές αφήστε τους να κάνουν ότι θέλουν. Αποσύρετε την αστυνομία από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, διαβρώστε το κίνημα βάζοντας προβοκάτορες έτοιμους για τα πάντα και αφήστε τους διαδηλωτές για καμιά βδομάδα, να σπάνε καταστήματα, να καίνε αυτοκίνητα και να δημιουργούν χαμό στους δρόμους. 

Μετά, με την κοινή γνώμη στο πλευρό σας, θα πρέπει ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων να «σκεπάσει» τις σειρήνες της αστυνομίας.

Οι δυνάμεις του νόμου και τις τάξης θα ξυλοκοπούν ανελέητα τους διαδηλωτές χωρίς οίκτο και θα τους στέλνουν στα νοσοκομεία.  Μην τους συλλάβετε  διότι οι δικαστές θα τους απελευθερώσουν αμέσως σε κάθε περίπτωση. Χτυπάτε τους αλύπητα και μαζί  ξυλοφορτώστε τους καθηγητές τους, οι οποίοι τους ξεσηκώνουν.

Όχι τους ηλικιωμένους βέβαια αλλά τους νεότερους, γυναίκες και άνδρες, διότι υπάρχουν καθηγητές που προσηλυτίζουν τα παιδιά και τα ενθαρρύνουν να διαδηλώνουν. Και αυτό είναι εγκληματική συμπεριφορά! […]

Φαίνεται ότι ο Υπουργός Χρυσοχοΐδης εφαρμόζει κατά γράμμα  αυτές τις πολιτικές πρακτικές προσπαθώντας να καθυποτάξει γενικά την οποιαδήποτε ανυπακοή και διεκδίκηση. Καθημερινά δομεί ένα αυταρχικό κράτος καταστολής και καταπάτησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Μάλιστα η όποια διαφωνία για την διαχείριση της πανδημίας στιγματίζεται ότι βοηθά στην εξάπλωση του κωρονοϊού. Καιρός να εγκαταλείψουμε την «ατομική» ευθύνη και να υιοθετήσουμε την συλλογική ευθύνη.

 

* Ο Σήφης  Φανουράκης. είναι αρχιτέκτονας –μηχ/κός