ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΣΑΛΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΔΩΔΙΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑΚΑ

Του Νίκου Ε. Πρινιωτάκη

Ένα ανύπαρκτο θέμα εντός του οποίου εγκλωβίστηκε η εξωτερική πολιτική της χώρας τα τελευταία 25 χρόνια είναι το επονομαζόμενο «Μακεδονικό». Πεδίον δόξης για τα απανταχού "εθνίκια" που βλέπουν εχθρούς τριγύρω τους, ονειρεύονται ορθόδοξα τόξα και Μεγαλέξανδρους. Ίσως μάλιστα γιατί η πλειοψηφία της ελληνικής μακεδονίας αποτελείται από πρόσφυγες μικρασιατικής καταγωγής (τουρκόσπορους και γιαουρτοβαφτισμένους τους αποκαλούσαν) που θέλουν να ρεφάρουν σε πατριωτισμό και εθνοκαπηλεία παίρνοντας πίσω το αίμα τους. 

Εκείνοι που κατεβαίνουν σε λαοσυνάξεις είναι εν πολλοίς οι απόγονοι αυτών στους οποίους αρνήθηκαν την ισοπολιτεία και ισονομία, κατατάσσοντας τους σε πολίτες β’ κατηγορίας, εθνικά ύποπτους. Πρόσφυγ(κ)ες τους ονόμαζαν απαξιωτικά στραβομουτσουνιάζοντας.  Ίσως γιατί η περίφημη «μακεδονική σαλάτα» εθνοπλουραλιστική από τη φύση της (ως τμήμα πολυεθνικών αυτοκρατοριών) βρήκε πρώτιστα εφαρμογή στα βόρεια σύνορα μας. 

Η ομογενοποίηση του πληθυσμού πέρασε διά πυρός και σιδήρου πιστή στο πνεύμα ανταγωνιστικών από τη φύση τους εθνικισμών. Μακεδονομάχοι και VMROτζήδες, εξαρχικοί και ντονμέδες ρίχτηκαν σ’ ένα εξοντωτικό αλληλοσπαραγμό «για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Ελένη», πιστοί σε μεγαλοιδεατισμούς: Μεγάλη Ελλάδα, Μεγάλη Σερβία, Μεγάλη Βουλγαρία κλπ.

Πόσο μικρόνοοι όμως είναι εκείνοι που δεν βλέπουν ότι μια πολιτική που βασίζεται στην ονοματολογία είναι κοντόθωρη, αντιπαραγωγική και οξύνει τα πνεύματα; Αντί να προσεταιριστούμε ένα κράτος που όρος ύπαρξης και σταθεροποίησης του αποτελεί το όνομα του και μόνο (όντας συμπύκνωση της βαλκανικής πανσπερμίας λαών και πολιτισμών) προσπαθήσαμε να τους διαλύσουμε φτιάχνοντας μια μαύρη τρύπα στα βόρεια σύνορα μας που απειλεί να μας καταπιεί. Αν υπήρχε Νόμπελ γκάφας και χαζομάρας έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να τόχουμε πάρει.

Μα η Μακεδονία είναι Ελληνική θα πουν μερικοί. Είναι τόσο ελληνική όσο ελληνική είναι και η Κων/πολη, η Σμύρνη, ο Ακράγαντας, οι Συρακούσες και το Αργυρόκαστρο, η Αφροδισία, η Σινώπη και η Τραπεζούντα. Στη ζωή όμως κανόνας είναι η αλλαγή των μορφών. Η πανουργία της Ιστορίας αλλάζει καθεστώτα, διαλύει κρατικές οντότητες, μετακινεί πληθυσμούς κλπ. Ακόμα και ένα παιδί δημοτικού το καταλαβαίνει. Αν λοιπόν το όνομα μας είναι η ψυχή μας ας μην αρνιόμαστε με περισσή ευκολία την ψυχή των άλλων. Για ποια Μακεδονία άραγε κοπτόμεθα; Για τη Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου που έφτανε στη Βακτριανή και στον Ινδό ποταμό; Το ερώτημα αν και φαιδρό δείχνει το παράλογο του πράγματος αναγάγοντας την εθνική ιδιοσυστασία σε ονοματολογικά παράγωγα.

Κιτσάτες συνδηλώσεις και συμβολισμοί όπως σημαίες, χάρτες, ονομασία δημόσιων χώρων, αγάλματα κλπ ακολουθούν την πεπατημένη που δεν είναι άλλη από: κατασκευή του εθνικού (σε βάρος βέβαια πάντα του κοινωνικού), ενσωμάτωση του πληθυσμού και των πιθανών αντιδράσεων (ως αντεθνικών) αλλά κύρια υιοθέτηση τέτοιων υπερβολών που σε μια μελλοντική διαπραγμάτευση θα μπορούσαν εύκολα να αποσυρθούν παρουσιαζόμενα ως «παραχώρηση» σε κάποιους τρελαμένους. Τόσο απλά.

Όσο για τη σύγχρονη καραμέλα περί αλυτρωτικών διατάξεων στο Σ. της γείτονος μεταφράζω και μεταφέρω, για να μην τρελαθούμε δηλαδή:

Άρθρο 3: Η επικράτεια της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι αδιαίρετη και αναπαλλοτρίωτη. Τα υπάρχοντα επίσης σύνορα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι απαραβίαστα. Η αλλαγή των συνόρων μπορεί να γίνει μόνο σε συμφωνία με το Σύνταγμα.

Άρθρο 49: Η Δημοκρατία ενδιαφέρεται για την κοινωνική κατάσταση και τα δικαιώματα των Μακεδόνων σε γειτονικές χώρες καθώς και για τους Μακεδόνες απόδημους, συντρέχει και βοηθά στην πολιτιστική τους ανάπτυξη και προωθεί δεσμούς με αυτούς. Η Δημοκρατία μεριμνεί για τα πολιτισμικά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της Δημοκρατίας στο εξωτερικό.

Αυτά τα φοβερά!!! Οποιαδήποτε ομοιότητα με Συντάγματα άλλων χωρών είναι παντελώς τυχαία και ουδεμία ευθύνη φέρω.

Η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν πρωτοτυπεί. Ξέρει πολύ καλά τα αδιέξοδα, στα οποία έχομε οδηγηθεί. Προσπαθεί να τα διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι δέσμια όμως μιας εθνικιστικής διαπαιδαγώγησης των ελλήνων από τον εμφύλιο και μετά και το μόνο που στην ουσία μπορεί να κάνει είναι η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος.

Όσο για το Διεθνές Δίκαιο μη σκοτώνεστε. Εκφράζει συσχετισμούς δύναμης σε συγκεκριμένες ιστορικά στιγμές. Δεν έχει να κάνει με δικαιοσύνη (τι είναι πάλι τούτο στις Διεθνείς Σχέσεις;) και υπάγεται εν τέλει στην τροπικότητα της συγκυρίας. Είτε το θέλουμε είτε όχι.

Όσο για τους αριστερούς εθναμύντορες που ευκαιρία δεν αφήνουν για να βγουν στο αντάρτικο, είναι εγκλωβισμένοι σε μια ουσιοκρατική και ανιστορική θεώρηση περί έθνους που λίγη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Δυστυχώς βλέπετε, όποιος κοιμάται πατριώτης, το πρωί μπορεί να ξυπνήσει εθνικιστής!

Ο Νίκος Ε. Πρινιωτάκης είναι πολιτικός επιστήμονας - ιστορικός